Απο μικρο παιδι ξεκινουσα διαφορες διαστηριοτητες τις οποιες αργοτερα βαριομουν και παρατουσα. Καθως μεγαλωνα συνεχιζα το ιδιο, απο χομπι μεχρι αγορι και φιλους. Δεν εψαχνα βαθυτερα να βρω τι μου αρεσει και τι θελω. Ισως ακομα να μην το εχω ανακαλυψει. Με αυτη μου την συμπεριφορα ισως πληγωνα ανθρωπους που με αγαπουσαν, τωρα το ξερω. Δεν πολεμουσα να κρατησω φιλιες οταν τα πραγματα δεν πηγαιναν καλα, ουτε καποιο αγορι. Μαλλον δεν ηθελα να δυσκολευτω ή απλα η φιλια ή ο ερωτας ειχε κανει τον κυκλο του για μενα. Ισως απλα ειχα βαρεθει τα ιδια. Ισως δεν μου αρεσουν οι συγκρουσεις και τα προβληματα. Πλεον εχω κανει τις επιλογες μου, ισως να μην ειναι σωστες αλλα αυτες εχω τωρα. Εχω αποφασισει να γινω φωτογραφος, ισως δεν γινω. Αλλα αυτο κανεις δε το ξερει. Ειμαι σιγουρη ομως οτι δεν θελω να απογοητευσω εμενα. Οτι κι αν μου φερει η ζωη θα το δεχτω. Η ζωη μου εφερε και εσενα που χαιρομαι τοσο που γνωρισα. Ισως γινομαι ρομαντικη και γλυωδης αλλα δεν το ελεγχω. Δεν ημουν ποτε καλη στο να κρατησω μια σχεση θελω ομως τωρα να κανω την διαφορα. Να παλεψω για αυτο αν με θες εσυ. Μονο αυτο. Να παλεψω για οσα θελω.

Damien Rice - The Blower's Daughter - Official Video

Eνα τραγουδι αφιερωμενο στην καλυτερη μου φιλη

Ποσες λεξεις εχεις μεσα στο μυαλο σου που θες να φωναξεις;
Ποσα συναισθηματα;
Ποσες φορες ηθελες να ουρλιαξεις "γυρνα πισω, σε χρειαζομαι" στον ανθρωπο που αγαπας;
Ποσες φορες ηθελες να κλαψεις επειδη ενιωσες πως τα συναισθηματα σου δεν εχουν σημασια για κανεναν;
Πως ακομα κι αν εξαφανιζοσουν κανεις δεν θα καταλαβαινε την απουσια σου;
Ολοι λιγο-πολυ εχουμε νιωσει ετσι. Κραταμε πραγματα μεσα μας πιστευοντας οτι μια μερα θα ξεχαστουν, θα τα ξεπερασουμε. Συνεχιζουμε να αγαπαμε και να φροντιζουμε τους ανθρωπους που μας πληγωνουν. Ελπιζουμε οτι μια μερα ολα θα γινουν οπως πρωτα. Κανουμε λαθος ομως, οταν ερχεται το μεγαλο μπαμ μεσα μας χανουμε οχι μονο ανθρωπους αγαπημενους αλλα και τους ιδιους μας τους εαυτους. Για τον πονο μεσα μας εν μερη ευθυνομαστε εμεις οι ιδιοι, οχι που επιτρεψαμε σε καποιους να μας πληγωσουν, αλλα που φοβηθηκαμε να εκφρασουμε την δυσαρερκεια μας, που δεν φεραμε αντιρρηση σε οτι μας επεβαλαν. Μη φοβασαι να μιλησεις. Ο ανθρωπος που λατρευες δεν φοβηθηκε να γεμισει την ψυχη σου με πληγες και τα ματια σου με δακρυα, το εκανε χωρις να σκεφτει τις συνεπειες που θα εχεις εσυ. Μη φοβασαι οτι θα διαλυσεις μια ηδη διαλυμενη σχεση ή οτι θα χασεις κατι που εχει αποφασισει να φυγει. Κανε αυτο που νιωθεις. Φωναξε, ουρλιαξε, βγαλε απο μεσα σου την οργη και τον πονο που κρυβεις.

Οταν νιωθεις πως ολα σου πανε στραβα, πως δεν μπορεις να τα καταφερεις, πως τα προβληματα σε βουλιαζουν ολο και πιο βαθια αρκει να κοιταξεις ψηλα. Να κοιταξεις τον ουρανο. Το χρωμα του ουρανου, αυτο το ομορφο γαλαζιο που σου γαληνευει την ψυχη. Σε κανει να θες να ανοιξεις διαπλατα τα χερια σου, να πεταξεις ψηλα στον ουρανο. Να αγγιξεις τα συννεφα και να μεινεις για παντα εκει, μακρια απο οτι σου βαραινει τη ζωη. Να κοιτας απο ψηλα οσους σε πληγωσαν και οσους σε αγαπησαν. Πρεπει ομως να συνεχισεις να πολεμας για τη ζωη σου, για τα ονειρα σου. Σηκωσε ψηλα το κεφαλι σου, ριξε μια ματια στον ουρανο, παρε μια βαθια ανασα και μπες γεματος ελπιδα και αισιοδοξια σε αυτο το παιχνιδι που λεγεται ζωη. Ζησε. Μονο ετσι θα φτασεις ως τον ουρανο, θα αγγιξεις τα συννεφα που τοσο πολυ θες. Μη τα παρατας.